Πλημμυρίζουν το μυαλό μου εικόνες παλιές. Πρόσωπα που έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται. Δεν είναι για το καλό μου. Τι νόημα έχει η θύμηση σωμάτων αγαπημένων αν δεν μπορείς να τα κλείσεις στην αγκαλιά σου, να γευτείς το φιλί τους, να νιώσεις την ανάσα τους; Τη μνήμη την έδωσαν οι θεοί για να τυραννιούνται οι πονεμένοι άνθρωποι, τη λησμονιά τη τσιγκουνεύτηκαν. Ή μήπως το ανάποδο;
Η Ανδρομάχη μετά τη πτώση της Τροίας παλεύει με τους ίδιους τους δαίμονες της ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Έχει χάσει τον Έκτορα από το χέρι του «κτήνους», ο πολυαγαπημένος της γιός σκοτώθηκε αποτρόπαια από τους Αχαιούς και τώρα οδηγείται αιχμάλωτη στη Φθία από τον γιό του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο. Όμως τα βάσανα της δεν τελειώνουν εκεί, στη πορεία για την Ελλάδα θα βιώσει τον απόλυτο εξευτελισμό και παρά τη θέληση της θα φέρει στο κόσμο λίγους μήνες αργότερα το γιό του Νεοπτόλεμου, τον Πέργαμο. Η Ανδρομάχη μόνο μίσος και απέχθεια μπορεί να νιώσει γι’ αυτό το παιδί, αλλά με τα χρόνια αναγκάζεται να μετριάσει τα συναισθήματά της τόσο για τον Νεοπτόλεμο όσο και για αυτό το παιδί αλλά και για το άλλο που θα φέρει στο κόσμο.
Μετά τον απρόσμενο θάνατο του Νεοπτόλεμου και με εντολή της Θέτιδας, η Ανδρομάχη μαζί με τα παιδία της και με άλλους Τρώες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την Φθία και να αναζητήσουν νέο τόπο για να μετοικήσουν. Η πορεία τους για την αναζήτηση νέας πατρίδας θα είναι δύσκολη και επικίνδυνη, μα η μεγαλύτερη δυσκολία για την Ανδρομάχη είναι η ζάλη του μυαλού που πότε πάει μπρος πότε πίσω και τη πλημμυρίζουν μνήμες από τα παλιά. Θυμάται τον θάνατο του Έκτορα, καθώς ο Αχιλλέας έσερνε τη σορό του πίσω από το άρμα του μπροστά στα τείχη όπου όλοι θρηνούσαν για τη συμφορά που τους βρήκε. Θυμάται τον Πρίαμο να πηγαίνει μυστικά στο στρατόπεδο των Αχαιών για να διαπραγματευτεί με τον Αχιλλέα για να πάρει το σώμα του γιού του πίσω και να αποδώσει τις πρέπουσες νεκρικές τιμές. Μέσα στη ζάλη των αναμνήσεων και ενώ βρίσκεται στα τείχη της νέας πόλης αναρωτιέται, αναρωτιέται τι την εμποδίζει να συναντήσει τη μοίρα του μονάκριβου παιδιού της. Μέσα της όμως γίνεται μια πάλη, ποια από τις δύο μητέρες τής επιτρέπεται να νικήσει;
Έσβησε ο ήλιος, πυκνώνει το σκοτάδι, πυκνώνουν και στο μυαλό οι εικόνες των προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή μου. Άνδρες όλοι. Ο πατέρας, τα εφτά αδέρφια, ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Πηλέας… Αλλά και: Έκτορας, Αστυάνακτας, Νεοπτόλεμος, Πέργαμος, Μολοσσός, Πίελος, Έλενος, Κεστρίνος. Τους αγάπησα;… Άλλους απ’ αυτούς από ανάγκη, για άλλους η αγάπη ανάβλυζε αβίαστη από την καρδιά. Αυτοί είναι που βαδίζουν συνεχώς στη μνήμη μου, δικαιώνουν ή όχι τη ζωή μου, που τώρα εγώ την αρνούμαι. Γιατί η ζωή αξίζει μονάχα σαν περιτριγυρίζεσαι από σώματα προσφιλή, θύμησες ωραίες, λόγια τρυφερά, από τιμή και χαμόγελο.
O Κώστας Ακρίβος πιστός στο ραντεβού του με το αναγνωστικό κοινό, έρχεται αυτή τη φορά με την «Ανδρωμάχη» και του επανασυστήνει μια από τις γυναικείες τραγικές φιγούρες του Τρωικού Πολέμου, μια γυναίκα που υπήρξε μητέρα και βασίλισσα. Η Ανδρομάχη σε αυτή τη νουβέλα αποκτά φωνή και διηγείται τη ζωή και τα πάθη της, από τα πρώτα ξέγνοιαστα παιδικά της χρόνια στη Θήβη, όταν έγινε γυναίκα του Έκτορα, τη πτώση της Τροίας και ως τα ύστερα της χρόνια, τις μέρες που βρίσκεται στη Πέργαμο και αναπολεί αγαπημένα και μη πρόσωπα και γεγονότα που έμειναν χαραγμένα μέσα της. Ο Κώστας Ακρίβος βασιζόμενος σε γνωστά σωζόμενα έργα, κατορθώνει να αποδώσει με πληρότητα τη προσωπικότητα της Ανδρομάχης και να δημιουργήσει ένα ατόφιο γυναικείο λογοτεχνικό λόγο που όμοιος του δεν υπάρχει. Το αποτέλεσμα αυτού του λογοτεχνικού λόγου είναι συγκλονιστικό και αυτό γιατί όχι μόνο αποτυπώνεται η ψυχολογία της αλλά φροντίζει να συνεπαίρνει και τον αναγνώστη με κάθε του λέξη αλλά και να του δημιουργήσει ερωτήματα. Άραγε η Ανδρομάχη της Τροίας έχει ομοιότητες με τη γυναίκα του σήμερα;
Η νουβέλα του Κώστα Ακρίβου «Ανδρωμάχη» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.