Κάπου εκεί ανάμεσα στα όνειρα και στη φαντασία η ζωή ήταν τόσο υπέροχη σε σχέση με την πραγματικότητα… Ακόμη και σήμερα, εδώ μπροστά στον καθρέφτη, αναρωτιέμαι: Γιατί να ζω μια πραγματικότητα που δεν μου αρέσει και δεν μου άρεσε και ποτέ άλλοτε; Γιατί, όταν ο θάνατος ήταν τόσο κοντά μου και όλοι λαχταρούσαν μια ανάσα ζωής, για μένα η ζωή ήταν τόσο δυσβάσταχτο μαρτύριο; Και αυτός ο θάνατος περνούσε ξυστά μου και έπαιρνε τους πάντες εκτός από μένα. Δε με άγγιζε για να με απαλλάξει από μια ζωή που έμοιαζε με έπαθλο βασάνων. Οι άνθρωποι που αγαπούσα έφευγαν και χάνονταν. Σήμερα επιλέγω να χάνομαι εγώ από αυτούς, με πρόσχημα τις μεγάλες αποστάσεις της πρωτεύουσας, εγώ που τόσο αγαπώ τις μεγάλες πόλεις με τις μεγάλες ευκαιρίες και τις πολλές πιθανότητες, που συχνά καταλήγουν σε καμία. Οι πόρτες που ήθελα να διαβώ έκλειναν και κλείνουν ακόμα. Απαγορεύουν την παρουσία στο μέρος όπου θα ήθελα να είμαι, αφήνοντάς με με όλα εκείνα που δεν θέλω.
Αμπχαζία, 1992
Η εννιάχρονη Σοφία αναγκάζεται να περάσει το καλοκαίρι μακριά από τη μητέρα της, στο σπίτι της αδερφής της στο βουνό Πετρόβκα. Σύντομα οι καλοκαιρινές διακοπές της εξελίσσονται σε ζωντανό εφιάλτη. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Αμπχαζία και τη Γεωργία φέρνει τα πάνω – κάτω στις ζωές των οικείων της και της δικής της.
Το γέλιο και η παιδική αθωότητα χάνονται μια για πάντα απο τη ζωή της και τη θέση τους παίρνουν ο τρόμος , η ανάγκη για επιβίωση και ο φόβος για τη ζωή της μητέρας της, αφού έχει χάσει τα ίχνη της. Παρόλο που μέρα με τη μέρα αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου, η μικρή Σοφία βρίσκει καταφύγιο στις σελίδες των βιβλίων της, δεν παύει να λαχτάρα και να ελπίζει σε ενα καλύτερο αύριο που θα την οδηγήσει ξανά στην αγκαλιά της αγαπημένης της μητέρας και σε μια νέα πατρίδα, την Ελλάδα.
Προχωρώντας στη ζωή, κατάλαβα οτι σε καιρούς ειρήνης πρέπει να δίνεις μάχες καμία φορά και σκληρότερες. Πραγματοποίησα μερικά από τα όνειρά μου. Μέσα στην ψυχή μου γεννήθηκαν άλλα όνειρα, καινούργια, ενώ κάποια από τα παλιά σιγά σιγά τα λησμόνησα και άλλα τα ξέγραψα εξαιτίας της ανάγκης, που συχνά είναι πιο δυνατή απο την ελπίδα. Έγραψα μια ζωή τριάντα χρόνων, για να τη διαγράψω και να ξαναγράψω μια νέα ζωή, με διαφορετικές πεποιθήσεις και αξίες. Έσβησα τον πόνο, τη δυστυχία, τη θλίψη και την αποτυχία. Συγχώρεσα όλους τους ήρωες που πρωταγωνίστησαν στο φίλμ της ζωής μου. Ευγνωμονώ όλους τους ανθρώπους που ήρθαν και έφυγαν από αυτήν. Είτε καλούς, είτε κακούς. Όλοι χρειάστηκαν.
Τώρα είμαι πραγματικά ελεύθερη, ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Η ηθοποιός Σοφία Αλεξανιάν (με καταγωγή από Αρμένισσα μητέρα και Έλληνα πατέρα) μας διηγείται από τη δική της σκοπιά τη βιαιότητα του πολέμου, όπως την ένιωσε στα εννιά της χρόνια, την αγωνία και τον πόνο για την απώλεια της μητέρας της αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην Ελλάδα ως πρόσφυγας. Μιλαμευ για μια συγκλονιστική μαρτυρία όπου πρέπει να την διαβάσει ο καθένας μας και σίγουρα κανένας δε θα μείνει ασυγκίνητος.
Το βιβλίο της Σοφίας Αλεξανίαν “Η ζωή αύριο, η ζωή χτες” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος.