Ήταν ένας έρωτας πραγματικό γέννημα κόλασης, όλο άναρθρες κραυγές, μια φωτιά που ξέσκιζε την ψυχή και έλειωνε την καρδιά• ένα πάθος σατανικό, καταναγκαστικό, τόσο περίεργο που φαίνεται αλλοπρόσαλλο, τόσο δυνατό που να φέρνει τρέλα.
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το διήγημα “Δαιμονικό Όνειρο” και συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων του Gustave Flaubert “Η Γυναίκα του Κόσμου και άλλες ιστορίες”. Στη συγκεκριμένη έκδοση ο αναγνώστης θα απολαύσει τα πρώιμα έργα του γνωστού συγγραφέα.
Πιο συγκεκριμένα:
- Η ”Μνηστή και το μνήμα” είναι η τραγική ιστορία αγάπης του Πολ και της Ανέτ που καταστράφηκε εξαιτίας του μίσους του Άρχοντα Ρομπέρ.
- Η “Γυναίκα του Κόσμου”, είναι η κόρη του Σατανά, το όνομά της είναι Θανή και εξιστορεί το διωγμό των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο, τον αφανισμό των χριστιανών κατά τα χρόνια του Καλιγούλα και του Νέρωνα και τη φρικτή νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.
- Στο ” Δαιμονικό Όνειρο “, ο Σατανάς προσπαθεί να πάρει τη ψυχή του Άρχοντα Αρθούρου του Αλμοροές δίνοντας του ως αντάλλαγμα χρυσάφι. Ο Σατανάς θα χρησιμοποιήσει ως δόλωμα την αθώα και όμορφη Ιουλιέτα, χωρίς αποτέλεσμα και προκαλώντας τον άδικο χαμό της κοπέλας.
- Ο ” Χορός των νεκρών ” πρόκειται για ένα ποίημα που περιγράφει μια γιορτή, στην οποία όλοι οι νεκροί όλων των εποχών τραγουδούν, χορεύουν και διηγούνται τις ιστορίες τους.
- Τέλος, το ” Μεθυσμένος και Νεκρός ” είναι η ιστορία δύο φίλων, του Ριμπό και του Ιγκ, που τους ενώνει η οινοποσία. Όταν βάζουν στοίχημα ποιος απο τους δυο θα πιεί περισσότερο, η κατάληξη του ενος θα είναι στην αγκαλιά του Μορφέα και του άλλου στην αγκαλιά του Θανάτου.
Ο Gustave Flaubert επηρεασμένος από τα δραματικά γεγονότα που συνέβησαν στον οικογενειακό και φιλικό του περίγυρο, μας μεταφέρει μέσα από τα διηγήματα του, την εμμονή του με τον θάνατο, το μεταφυσικό και την ανθρώπινη αλαζονεία. Το ύφος του είναι ιδιαίτερα θεατρικό και ποιητικό, στοιχείο που διακρίνουμε στα μετέπειτα έργα τους, όπως τη “Μαντάμ Μποβαρύ” και τη “Αισθηματική Αγωγή”.
Ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δώσουμε στο γεγονός ότι τα διηγήματα ” Η Γυναίκα του Κόσμου ” (1835), “Η Μνηστή και το Μνήμα” (τέλη 1835 – αρχές 1836), ” Ο Χορός των Νεκρών” (Μάιος 1838) και το “Μεθυσμένος και Νεκρός” (Ιούνιος 1838) μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Gutenberg. Όπως αναφέρει στην εισαγωγή της η Τιτίκα Δημητρούλια, η χρονολογική παρουσίαση τους δίνει στον αναγνώστη να παρακολουθήσει την εξέλιξη της γραφής του νεαρού Flaubert, που κατακτά σιγά σιγά και σταθερά στοιχεία του προσωπικού του ύφους.
Κλείνοντας θα θέλαμε να αναφέρουμε ότι η προσεγμένη μετάφραση της Έφης Κορομηλά, σε συνδυασμό με την εισαγωγή της Τιτίκας Δημητρούλια και με το άκρως κατατοπιστικό επίμετρο στο τέλος του βιβλίου (γραμμένο από τον Maxime due Camp, επιστήθιο φίλο του Gustave Flaubert), φτάνει στα χέρια του αναγνώστη μια ολοκληρωμένη και εξαιρετική έκδοση.
Το μυθιστόρημα του Gustave Flaubert “Η Γυναίκα του Κόσμου και άλλες ιστορίες” αποτελεί το 12ο κατά σειρά βιβλίο της σειράς Aldina των Εκδόσεων Gutenberg.
Ποιος είναι ο Gustave Flaubert
Ο Γκυστάβ Φλομπέρ, γιος του χειρουργού Ασίλ Φλομπέρ και της Ζυστίν Φλεριό, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1821 στη Ρουέν της Νορμανδίας. Η κλίση του προς την λογοτεχνία ήταν έντονη και από τα δεκατέσσερά του χρόνια άρχισε να γράφει αφηγήματα. Η οικογένειά του τον προόριζε για νομικές σπουδές στο Παρίσι, ωστόσο η αποτυχία στις εξετάσεις, οι συχνές κρίσεις επιληψίας και προπάντων η βαθιά του επιθυμία να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία, δεν του επέτρεψαν να τις ολοκληρώσει. Έζησε ως επί το πλείστον μακριά από το θόρυβο της πρωτεύουσας, στο Κρουασέ, κοντά στη μητέρα και στην αγαπημένη ανιψιά του, με μικρά διαλείμματα στην ασκητική ζωή που είχε επιλέξει τις τακτικές επισκέψεις στο Παρίσι, για να βλέπει τους φίλους του: τον Γκοτιέ, τον Τουργκιένιεφ, τον Ρενάν, τον Ζολά, τη Γεωργία Σάνδη, τη Λουίζ Κολέ, μεταξύ άλλων, με τους οποίους διατήρησε πολύχρονη αλληλογραφία. Έκανε επίσης ευάριθμα ταξίδια: από το 1849 έως το 1851, μαζί με τον φίλο του Μαξίμ ντυ Καν ταξίδεψαν στη Μέση Ανατολή, ενώ γνωστό είναι και το πέρασμά του από την Ελλάδα. Επιστρέφοντας άρχισε να γράφει τη “Μαντάμ Μποβαρύ”, την οποία θα ολοκληρώσει και θα εκδώσει έξι χρόνια αργότερα, το 1857. Μακρόχρονη και κοπιώδης ήταν και η συγγραφή όλων των άλλων έργων του, “Μαντάμ Μποβαρύ”, “Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου”, “Αισθηματική αγωγή”, “Απλή καρδιά”, “Μπουβάρ και Πεκυσέ” κ.ά. Γενναιόδωρος με τους ομοτέχνούς του, αφοσιωμένος στους ανθρώπους που αγάπησε, θυσίασε τη μικρή περιουσία του για να στηρίξει τους συγγενείς του και πέθανε φτωχός το 1880. Εκτός από την περιπετειώδη σχέση του με τη Λουίζ Κολέ, και κάποιες τρυφερές φιλίες, ο Φλομπέρ φύλαξε πιστά τον ανεκπλήρωτο έρωτα των δεκαέξι χρόνων του για την κυρία Σλεζενζέ, που τον απαθανάτισε στην “Αισθηματική αγωγή”.