Η τελευταία, παράφωνη νότα αιωρείται στο σκοτάδι. Για μια στιγμή μια πελώρια σιωπή που αντηχεί. Τίποτα άλλο εκτός από τον ήχο της αδυσώπητης βροχής και του ανέμου, τον ακανόνιστο σφυγμό του αίματος στο μυαλό της Κόνι.
Τα φαντάσματα όλων όσοι ο θάνατος θα καταδικάσει.
Ο χρόνος μένει μετέωρος. Κανείς δεν κινείται, κανείς δεν μιλάει. Και τότε ένα θρόισμα και πόδια που κινούνται. Ο θόρυβος της εσωτερικής πόρτας της εκκλησίας, που ανοίγει ή κλείνει, η Κόνι δεν είναι σίγουρη ποιο από τα δυο.
«Αυτά ήταν τα τελευταία» λέει κάποιος. «Πάνε όλα».
Μια ανυπομονησία διαπερνάει τώρα το πλήθος που παραμένει απέξω. Νιώθουν ότι τους έχουν κοροϊδέψει. Ότι έπεσαν θύματα κάποιας φάρσας. Η Κόνι επίσης νιώθει σαν να βγήκε από κάποιου είδους ύπνωση.
Τα πέπλα ανεμίζοντας σαν λιτανεία.
Θυμάται τώρα τη φωνή μιας γυναίκας να απαγγέλλει ένα ποίημα δυνατά, πριν από πολύ καιρό. Η Κόνι να γράφει τις λέξεις για να τις μάθει πιο εύκολα απέξω.
Τα περισσότερα πουλιά είναι τραυματισμένα ή νεκρά. Ένας άντρας σηκώνει έναν ετοιμοθάνατο σπίνο από μια ταφόπλακα και ρίχνει το σώμα στους θάμνους. Ο κόσμος μιλάει σιγανά. Η Κόνι συνειδητοποιεί ότι ντρέπονται. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έπεσε στην παγίδα και σκέφτηκε ότι η ξαφνική οπτασία του μεσονυκτίου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τη φυγή των παγιδευμένων πουλιών. Ανυπομονούν να τελειώνουν. Ανασηκώνουν τα καπέλα τους και απομακρύνονται βιαστικά. Φεύγουν σε δυάδες και τριάδες.
Χωρίς φαντάσματα. Χωρίς εικόνες των νεκρών.
Η Κόνι ψάχνει τη γυναίκα που παρακολουθούσε την οικία Μπλάκθορν. Κι αυτή επίσης έχει εξαφανιστεί.
Η Κόνι θέλει να μπει στην εκκλησία. Να δει τι ακριβώς συνέβη, αν συνέβη κάτι. Να δει με τα ίδια της τα μάτια αν τα υμνολόγια είναι όλα στη θέση τους, αν το ριγέ σκοινί της καμπάνας είναι περασμένο στον γάντζο του, αν τα στασίδια και οι γυαλισμένες πλάκες και ο άμβωνας παραμένουν ίδια. Να προσπαθήσει να καταλάβει πως γίνεται να παγιδευτούν τόσα πουλιά μέσα στην εκκλησία.
Παραμένοντας στη σκιά, βγαίνει από την κρυψώνα της και προχωράει προς τον ναό. Παντού στον αυλόγυρο μικροσκοπικά σωματάκια κείτονται στο χώμα. Σπίνοι και λούγαρα, σιωπηλά τώρα. Χειμωνόσπινοι, φλώροι, γαρδέλια. Υπό διαφορετικές συνθήκες, η Κόνι μπορεί να τα είχε μαζέψει, αλλά το καθήκον της προς τον πατέρα της δεν είχε ακόμη τελειώσει. Εξακολουθεί να μην τον βλέπει και ανησυχεί ότι εκείνος έφυγε. Αναγκάζεται συχνά να τον ακολουθεί από την ταβέρνα Το κεφάλι του ταύρου ως το σπίτι, μην τυχόν και γλιστρήσει σε επικίνδυνες λάσπες στους βάλτους και πάθει τίποτα. Απόψε, παρά την παράξενη τελετή στην εκκλησία, θα συμβεί το ίδιο.
Τελικά, καταφέρνει να τον εντοπίσει. Τον παρακολουθεί καθώς εκείνος απλώνει το χέρι του για να στηριχτεί, παραπατώντας, από τον τοίχο της εκκλησίας, προς ένα μνλημα. Στο φως του μοναδικού φαναριού που παραμένει αναμμένο, βλέπει ότι τα χέρια του, που ακουμπούν την πέτρα και τα βρύα, είναι κόκκινα, τραχιά. Και βρόμικα επίσης. Οι ώμοι του γειρτοί, σαν να επιβίωσε μόλις από κάποια τρομερή δοκιμασία. Από τον λαιμό του βγαίνει ένας οικτρός ήχος, σαν ζώο που πονάει.
Κι έπειτα ο Γκίφορντ ισιώνει το κορμί του, κάνει μεταβολή και προχωράει στο μονοπάτι. Το βήμα του είναι σταθερό. Η Κόνι συνειδητοποιεί ότι η δυνατή βροχή και το κρύο και τα πουλιά τον έκαναν να συνέλθει από το μεθύσι. Για απόψε τουλάχιστον δεν χρειάζεται να ανησυχεί γι’ αυτόν.
Αίμα, δέρμα, κόκαλο. Ένα μαύρο φτερό απ’ την ουρά.
Μια μαύρη γυάλινη χάντρα κυλάει μπρος πίσω στο μονοπάτι. Η Κόνι, τη μαζεύει και μετά ακολουθεί βιαστικά τον πατέρα της. Δεν παρατηρεί τη σκοτεινή, κουλουριασμένη μάζα στη βορειοανατολική γωνιά του κοιμητηρίου. Δεν παρατηρεί το ματωμένο σύρμα.
Η Κόνι δεν γνωρίζει ότι μερικά μόλις μέτρα από τα ταλαιπωρημένα πτώματα των πουλιών κείτεται νεκρή και μια γυναίκα.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Η κόρη του ταριχευτή” της Kate Mosse. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.