Της Φραγκογιαννούς άρχισε πράγματι να “ψηλώνη ο νους της”. Είχε ” παραλογίσει” επί τέλους. Επόμενον ήτο, διότι είχεν εξαρθή εις ανώτερα ζητήματα. Έκλινεν επί του λίκνου. Έχωσε τούς δύο μακρούς, σκληρούς δακτύλους μέσα εις το στόμα τού μικρού, δια να το “σκάση”.
Είξευρεν ότι δεν ήτο τόσον συνήθεια να “σκάζουν” τα πολύ μικρά παιδιά. Άλλ’ είχε ” παραλογίσει” πλέον. Δεν ενόει καλά τι έκαμνε, και δεν ωμολόγει εις ευατήν τι ήθελε να κακή.
Τον Απρίλιο του 2018 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη μια αναθεωρημένη έκδοση της “Φόνισσας” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αυτή η έκδοση είναι πλήρως βασισμένη στη πρώτη δημοσίευση του έργου στο περιοδικό “Παναθήναια” (15 Ιαν. – 15 Ιουν. 1903).
Ο Κώστας Σταμάτης, επιμελητής εκδόσεων και μόνιμος συνεργάτης των Εκδόσεων Πατάκη, με σεβασμό στο πρωτότυπο κείμενο βοηθά τον αναγνώστη να εμβαθύνει στη δημιουργία του “αγίου των ελληνικών γραμμάτων” μέσω σημειώσεων και σχολίων.
Στη συγκεκριμένη έκδοση ο αναγνώστης θα ανακαλύψει όπως το πότε δημοσιεύτηκε “Η Φόνισσα”, το πότε και που γράφτηκε αλλά και τις κριτικές που δέχτηκε την εποχή την εποχή της δημοσίευσής της. Επομένως είναι στην κρίση του αναγνώστη αν θα τη συμμεριστεί ή αν θα την απορρίψει καθώς είναι μια από τις εμβληματικές ηρωίδες του Παπαδιαμάντη.
Το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη “Η Φόνισσα” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Λίγα λόγια για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη
O Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851, τέταρτο παιδί από τα οχτώ που έφεραν στη ζωή ο παπάς Αδαμάντιος Εμμανουήλ και η Αγγελική (Γκιουλώ) Μωραΐτη. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο νησί του και στη Σκόπελο, ενώ στις γυμνασιακές τάξεις μαθήτευσε στη Χαλκίδα και κατόπιν στον Πειραιά. Το 1872 εγκατέλειψε προσωρινά το σχολείο και πήγε προσκυνητής στο Άγιον Όρος για ένα εξάμηνο, αργότερα όμως επέστρεψε στα μαθήματά του και πήρε το απολυτήριό του από το Βαρβάκειο.
Το 1874 ο Παπαδιαμάντης εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο, στη Φιλοσοφική Σχολή, απ’ όπου όμως δεν έμελλε ν’ αποφοιτήσει ποτέ και να πάρει δίπλωμα. Γράφει ο ίδιος ότι κατά τη φοίτησή του «?κουα κατ’ ?κλογ?ν?λίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ?δίανδ??σχολούμηνε?ςτ?ςξένας γλώσσας». Δεινός μεταφραστής από τα γαλλικά και τ’ αγγλικά, δούλεψε για πολλά από τα στερη¬μένα στην Αθήνα χρόνια του στον Τύπο, συνήθως έναντι ενός γλίσχρου μισθού.
Στα 1879-80 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του H Με¬τανάστις και ακολούθησαν: Οι Έμποροι των Εθνών (1882-83, μυθιστόρημα), Η Γυφτοπούλα (1884, μυθιστόρημα) και το ιστορικό αφήγημα Χρήστος Μηλιόνης(1885). Από το 1887 ο συγγραφέας στράφηκε οριστικά στη διηγηματογραφία, εγκαινιάζοντας αυτήν τη δεύτερη περίοδο της δη¬μιουργίας του με το διήγημα Το Χριστόψωμο. Το 1903 εκδόθηκε Η Φόνισσα, το αριστούργημά του, έργο που ως τις μέρες μας θεωρείται η πιο διαχρονική δημιουργία του, αξεπέραστη και μοναδική, ακόμα και μέσα στο σύνολο της νεοελληνικής πεζογραφίας.
Από το διάσπαρτο σε εφημερίδες και περιοδικά έργο του, ο Παπαδιαμάντης δεν κατόρθωσε να δει ούτε ένα βιβλίο του τυπωμένο. Η γραφή του, απαράμιλλη σε λυρισμό και ψυχογραφική δύναμη, κατέλειπε—κοινό αγαθό στον πολιτισμό— πάνω από 170 διηγήματα, τα μυθιστορήματα και τα ποιήματά του, τις μελέτες και τα άρθρα του. Το έργο του και η ζωή του υπήρξαν πάντοτε υποστάσεις αδιαχώριστες. Ό,τι αφομοίωνε η αισθαντική ψυχή και η νόησή του το λειτουργούσε και το εξωτερίκευε η τέχνη του, η οποία ποτέ δεν αφηγούνταν απλώς και μόνο μια κατάσταση, κάποια ιστορία: ζωγράφιζε και αποτύπωνε στο χαρτί πλήρεις εικόνες ψυχής και ζωής μέσα στο περιβάλλον τους, αναδιφώντας πάντοτε το θεμέλιο της ανθρώπινης ύπαρξης, την ουσιωμένη έννοιά της στο είναι και στο όντως υπάρχειν της. Το έργο που μας άφησε πίσω του μας έκανε όλους βαθύτερους αναγνώστες.
Η σπάνια προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη, το τεράστιο ψυχικό και πνευματικό του κύρος, η διαφορετικότητά του σε όλα και απ’ όλους τους σύγχρονούς του τροφοδότησαν μύθους και θρύλους, αλλά και διάφορα μυθεύματα γύρω από τη ζωή αυτού του ξεχωριστού ανθρώπου. Η φιλέρημη μοναξιά του, η αποστροφή του στη συνάφεια με τους πολλούς, οι απολυτρωτικές ψαλμωδίες του έθρεψαν τις ανυπόστατες φήμες ότι ήταν αντικοινωνικός, συντηρητικός, θρησκομανής, ανέραστος και μισογύνης ακόμα. Πολλά ρηχά και αδάπανα διαδόθηκαν για τον άνθρωπο και τον δημιουργό που με ανανταπόδοτη συνέπεια αρνήθηκε κάθε σύμβαση της εποχής του και δεν εντάχθηκε ποτέ σε κατεστημένη τάξη πραγμάτων, είτε αυτή αφορούσε τη λογοτεχνική, την κοινωνική, την πολιτική, την εκκλησιαστική ή οποιαδήποτε άλλη. Μετά τον θάνατό του (Σκιάθος, 2 προς 3 Ιανουαρίου 1911), ό,τι προηγουμένως διασάλπιζαν οι πιστοί θαυμαστές του, πως ο Παπαδιαμάντης ήταν «ο μεγαλύτερος ποιητής» της νεοελληνικής πεζογραφίας, το επαύξησε και το καθιέρωσε η ίδια η ζωή στη συνείδηση του αναγνωστικού κοινού.
Ποιος είναι ο Κώστας Σταμάτης
Ο Κώστας Σταμάτης γεννήθηκε το 1956. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, έχοντας επαγγελματική πείρα και ειδίκευση 35 ετών στις σύνολες ή επιμέρους διαδικασίες έκδοσης ενός βιβλίου, καθώς επίσης και στις λειτουργίες μορφής και ουσίας κειμενικότητας στα είδη έκφρασης του γραπτού λόγου.
Συνεργάστηκε, επί σειρά ετών, ως συντάκτης (κριτική βιβλίου) και επιμελητής ύλης με τις εφημερίδες Ελευθεροτυπία, Βήμα κ.ά., με επίσημες περιοδικές εκδόσεις των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών και με διάφορους εκδοτικούς οίκους (Παπαζήση, Λιβάνη κ.ά.).
Από το 1983 υπήρξε στενός και αποκλειστικός συνεργάτης των Εκδόσεων Πατάκη και του ιδρυτή τους Στέφ. Πατάκη, προσφέροντας επαγγελματικές υπηρεσίες στους τομείς:
-υποδοχής, αξιολόγησης και επιμέλειας των προς έκδοση χειρογράφων
-σύστασης, καθορισμού και εποπτείας λογοτεχνικών και εκπαιδευτικών σειρών
-βελτίωσης και αναμόρφωσης παλαιότερων τίτλων
-επεξεργασίας λεξικογραφικού υλικού και στη θέσπιση κριτηρίων αξιολόγησης νέων διορθωτών και επιμελητών.
Το 1992, για λογαριασμό του εκδότη, συνέταξε και τυποποίησε μεθόδους δοκιμασίας, εκτίμησης και ελέγχου γνώσεων υποψήφιων συνεργατών (διορθωτών, επιμελητών κ.ά.) και διοργάνωσε σεμινάρια επιμόρφωσης και επαγγελματικής κατάρτισης.
Τέλος, έχει διαρκή ενασχόληση με γραμματολογικά θέματα των βόρειων ιδιωμάτων της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, τους φωνηεντισμούς των διαλέκτων της, τα συνθηματικά (επαγγελματικά) γλωσσάρια και τις κριτικές εκδόσεις έργων της νεοελληνικής λογοτεχνίας.