Το υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου Πειραιώς, γιορτάζει τα 19 χρόνια λειτουργίας του και διοργανώνει την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου, ώρα 12:00 με 14:00, δυο ξεχωριστά εργαστήρια, για μικρούς και μεγάλους, με παραδοσιακές και πρωτότυπες τεχνικές κατεργασίας μαλλιού [Κεφαλάρι Αϊ-Γιάννη, Δημητσάνα].
Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη μετεξέλιξη μιας πτυχής της καθημερινότητας των νοικοκυρών του παρελθόντος και της στενής σχέσης ανθρώπου – φύσης.
Στο ένα εργαστήριο, που απευθύνεται σε ενήλικες, με την καθοδήγηση της κας Ελένης Σχίζα, οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να βάψουν νήματα με αγνά υλικά της αρκαδικής φύσης, όπως φύλλα και φλοίδες των καρυδιών, ρόδι και ρίζες φυτών.
Παράλληλα, στο άλλο εργαστήριο η κα Ντιάνα Ηλιακοπούλου, θα αναλάβει να μυήσει τους μικρούς φίλους του Μουσείου σε μια πρωτότυπη χρήση του μαλλιού: την τεχνική της συμπίλησης – από το αρχαιοελληνικό πιλόω που σημαίνει τρίβω. Τα παιδιά θα φτιάξουν ένα πίλημα- ένα αγνό σαπουνάκι ελαιολάδου τυλιγμένο σε μαλλί – το οποίο θα στολίσουν και στη συνέχεια θα πάρουν μαζί τους. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη και όλα τα υλικά διατίθενται δωρεάν.
Το Μουσείο έχει αποκαταστήσει παραδοσιακές εγκαταστάσεις και υδροκίνητους μηχανισμούς. Τα εργαστήρια περιβάλλονται από πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά. Οι μόνιμοι εξοπλισμοί τους έχουν αποκατασταθεί στην αρχική τους λειτουργία.
Το πρώτο κτήριο στεγάζει νεροτριβή και αλευρόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Στο διπλανό δωματιάκι, που διαθέτει τζάκι, ζούσε ο μυλωνάς με την οικογένειά του, κατά κανόνα πολυμελή.
Έξω από τον μύλο υπάρχει ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή τσίπουρου από τα στέμφυλα.
Ακριβώς απέναντι, διώροφο κτήριο στέγαζε την κατοικία του βυρσοδέψη (πάνω) και το βυρσοδεψείο (κάτω). Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων.
Το λιθόστρωτο οδηγεί σε πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο. Το μπαρούτι, ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής, διατηρείται ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των κατοίκων της. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες τροφοδοτούσαν τον αγώνα με το απαραίτητο αυτό πολεμικό υλικό. Ο Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: «Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα». Εκεί, ο επισκέπτης μπορεί να δει τον κινούμενο μηχανισμό ενός μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που είχε εξαφανιστεί στην Ευρώπη ήδη από τον 18ο αιώνα, ενώ στη Δημητσάνα χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση, αλλά και έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
naftemporiki.gr