Υποδιοικητής στο αστυνομικό τμήμα της Καλαμάτας, κατέχει πτυχίο οικονομικών, μιλάει τρεις γλώσσες και με το δεύτερο μυθιστόρημά της «Το σπίτι των γλάρων» (εκδ. Κλειδάριθμος), σε συνεπαίρνει. Με το θέμα, τους ήρωές του, την κινηματογραφική, γεμάτη σασπένς πλοκή του, με αποτέλεσμα να το διαβάζεις με μια ανάσα. Το επόμενο Σάββατο 10 Μαρτίου, η Μαρία Καραγιάννη έρχεται στην Πάτρα για την παρουσίασή του και μιλάει στην «ΠτΚ».
Στο πρώτο σας βιβλίο, «Στη σκιά της σιωπής», καταπιαστήκατε με την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου στην Ελλάδα. Σε τούτο το δεύτερό σας, μας μεταφέρετε στην Ιταλία, εστιάζοντας σε μια άλλου είδους σκληρή εποχή για τη γειτονική χώρα. Ποιος ο «σπόρος» από τον οποίο ξεπήδησε η ιστορία σας;
Όπως ακριβώς συνέβη στο πρώτο μου έργο «Στη σκιά της σιωπής», έτσι και στο νέο έργο «Το σπίτι των γλάρων», ήθελα να καταδείξω πόσο δραματικά επηρεάζονται οι ζωές των ανθρώπων μέσα σε διαφορετικά πολιτικοοικονομικά σχήματα. Στο «Σπίτι των γλάρων», η εξουσία και οι μηχανισμοί που τη συντηρούν βρίσκονται στο στόχαστρο της πένας. Επέλεξα η ιστορία να εκτυλίσσεται στην Ιταλία, διότι η γειτονική μας χώρα υπήρξε χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτικού αμοραλισμού στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.
Κοινωνικο-πολιτικό θρίλερ που διεισδύει, συγχρόνως, στην ανθρώπινη ψυχολογία και αναδεικνύει τη δύναμη του έρωτα, θα χαρακτήριζε κανείς το βιβλίο σας. Ποιες οι προκλήσεις και ποιο το στοίχημα;
Οι προκλήσεις πολλές! Αρχικά ήταν το γεγονός πως επέλεξα να γράψω για μια χώρα που δεν είναι η χώρα μου, εντάσσοντας την ιστορία μου σε μια ταραγμένη εποχή που δεν την έζησα, αλλά με έναν τρόπο ήταν σαν να βρισκόμουν πάντα εκεί -ένας αθέατος παρατηρητής που αφουγκραζόταν την ανάσα των ανθρώπων- με την κρυφή υπόσχεση να διαφυλάξει μια μέρα την ανάμνησή τους ζωντανή, γεφυρώνοντας την αλήθεια με τον μύθο. Το μεγάλο μου στοίχημα ήταν ακριβώς να καταφέρω να παρασύρω τους αναγνώστες σε μια δίνη μυστηρίου και αλλεπάλληλων ανατροπών, από την οποία δεν θα ήθελαν να βγουν και με τα λόγια μου να τους κάνω να διεισδύσουν στα τρίσβαθα της ψυχής των ηρώων, να συνομιλήσουν εσωτερικά μαζί τους, αποκωδικοποιώντας τις αδυναμίες , τα πάθη, τα αγωνιώδη ερωτήματα που τους βασανίζουν κι ύστερα να τους αφήσω ελεύθερους να κοιταχτούν στον καθρέφτη της αλήθειας…
Βία, τρομοκρατία, διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας τα θέματα που θίγετε. Τι θέλατε να ανασύρετε στην επιφάνεια, μετά την καταβύθισή σας στους σκοτεινούς και αιματοβαμμένους δαιδάλους τους;
Δυστυχώς άνθρωποι που εξουσιάζουν κι εξουσιάζονται θα βρίσκονται πάντα ανάμεσά μας. Η κατάχρηση εξουσίας αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο και ο τρόπος που πραγματώνεται είναι ένας και μοναδικός. Οι κοινωνικές δομές που αυτός εκδηλώνεται μόνο αλλάζουν.
Μιλώντας με απλά λόγια, η κατάχρηση εξουσίας ασκείται από εκείνους που χρησιμοποιούν τη θέση τους για να κάνουν δύσκολη, ακόμα και να αφανίσουν τη ζωή των άλλων, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν και ξεσκεπάζουν τις ελλείψεις τους, υποκινούμενοι πάντα από τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη, όπως ο φθόνος, το μίσος, το αίσθημα κατωτερότητας, τον φόβο της διαφορετικότητας.
Η κυβερνητική διαφθορά από την άλλη μεριά μοιάζει με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η αρρωστημένη εμμονή διατήρησης ή ανάκτησης της εξουσίας με κάθε κόστος, η διαπλοκή, οι υπόγειες διεργασίες είναι φαινόμενα που αναδεικνύονται διαρκώς στον παγκόσμιο χάρτη.
Για μένα, η συγγραφή αποτελεί μια μορφή διαμαρτυρίας. Εξευγενισμένη μεν, μα με τεράστια δυναμική. Γράφω γιατί πιστεύω πως οι λέξεις έχουν τη δύναμη να γιατρέψουν….
Δεν χαρίζεστε, πάντως, ούτε στην Αστυνομία…
Μα κι η Αστυνομία μια μορφή εξουσίας είναι. Πώς θα μπορούσε να λείπει από το κάδρο του συγκεκριμένου μυθιστορήματος;
Κατά πόσο συνέβαλε στο «κτίσιμο» της αστυνομικής πλοκής του βιβλίου, η επαγγελματική σας ιδιότητα;
Αναμφισβήτητα η επαγγελματική μου ιδιότητα, αποτελεί μια ανεξάντλητη δεξαμενή εμπειριών και εντυπώσεων, αλλά και έναυσμα μέσω της παρατήρησης, για την αναζήτηση των γενεσιουργών αιτιών που γεννούν το κακό στις ψυχές των ανθρώπων.
Έχετε κοινά στοιχεία με την αστυνομικό-ηρωίδα Νόρα ή μήπως με τον συγγραφέα-ήρωα Αντρέ;
Αναμφίβολα η φωνή κάθε συγγραφέα υπάρχει «ζωντανή» σε κάθε βιβλίο. Αλλωστε ο πιο ασφαλής τρόπος για να γνωρίσεις πραγματικά έναν συγγραφέα είναι ακολουθώντας το ίχνος που άφησε το μελάνι πάνω στις λευκές σελίδες, ψάχνοντας την αλήθεια που βρίσκεται πάντα κρυμμένη πίσω από τις λέξεις. Στο «Σπίτι των γλάρων» συνέβη κάτι πραγματικά μαγικό, μιας και ως δημιουργός φέρομαι να συνομιλώ με τις δύο ιδιότητες που με χαρακτηρίζουν, τόσο αυτή της αστυνόμου (Νόρα Τερεντίνο) όσο και του συγγραφέα (Αντρέ Κολιάν) τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου, στους οποίους αισθάνομαι πως έχω δανείσει αρκετά στοιχεία του χαρακτήρα μου.
Η κάθαρση, η μνήμη και ο έρωτας
Οι κεντρικοί και δευτερεύοντες χαρακτήρες σας είναι βασανισμένοι. Είτε από τραγικές στιγμές της Ιστορίας, είτε από τον έρωτα, είτε από την πολιτική διαφθορά… Μάλιστα η ηρωίδα σας Εμμέλεια, φτάνει να αναρωτηθεί «τελικά ποιος είναι ευτυχέστερος άνθρωπος; Ο δίκαιος ή ο άδικος;». Γιατί επιλέξατε να τους φέρετε αντιμέτωπους με τόσες δοκιμασίες;
Τα βιβλία δεν είναι παρά μια δημιουργική μίμηση της ζωής. Αλλωστε, η ίδια η ζωή δεν είναι παρά μια αέναη μάχη για όλα όσα πιστεύουμε, για όλα όσα πρεσβεύουμε. Ενας ατέρμονος αγώνας που δεν σταματά όσα εμπόδια κι αν συναντήσουμε στο διάβα μας. Περνώντας μέσα από δαιδαλώδη μονοπάτια, οι ήρωες ακροβατούν πάνω στα τεντωμένα σκοινιά μιας διεφθαρμένης κοινωνίας, της οποίας τις αμαρτίες πρέπει αυτοί να πληρώσουν. Ο στόχος είναι ακριβώς η κάθαρση. Η κάθαρση των ηρώων και τελικώς η κάθαρση του ίδιου του αναγνώστη-θεατή, ο οποίος μόλις κλείσει το βιβλίο, έχοντας διαβάσει και την τελευταία του σελίδα, θα αισθανθεί πως με έναν ιδιότυπο τρόπο η δικαιοσύνη αποδόθηκε.
«Ο,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει…». Είναι το βιβλίο σας κι ένας ύμνος στη μνήμη;
Το βιβλίο αυτό είναι ένας ύμνος στις ανώτερες ανθρώπινες αξίες και μια ωδή στον παντοτινό έρωτα, εκείνον που δεν χάνεται στην ομίχλη του χρόνου, όσο ζει προστατευμένος στο σεντούκι της μνήμης.
Κρίνοντας από τα δύο σας, έως τώρα, μυθιστορήματα, να υποθέσω ότι σας ελκύει το παρελθόν ως πηγή «υλικού», και γιατί;
Η εμπειρία έχει δείξει πως οι άνθρωποι έχουν ισχνή μνήμη, όμως οι πόλεις, τα κράτη, το ιστορικό γίγνεσθαι έχουν τη δική τους μνήμη κι είναι δουλειά των συγγραφέων να διατηρούν τη μνήμη τους ζωντανή, υπενθυμίζοντας όσα λησμονούμε.
«Τα βιβλία είναι η ζωή μου» λέει ο συγγραφέας Αντρέ. Εσείς, πώς θα προσδιορίζατε τι είναι η ζωή σας;
Μιας κι ο Αντρέ είναι μια εκδοχή του ίδιου μου του εαυτού, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του!
Τον Ιανουάριο, το πρώτο σας βιβλίο κυκλοφόρησε στα Κινεζικά, αφού προηγήθηκε η αγγλική μετάφρασή του. Τι σημαίνει αυτό για εσάς, και ποια τα πλάνα σας γι’ αυτή τη χρονιά;
Η Ελλάδα είναι σύμβολο και δεν γνωρίζει από σύνορα. Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που ένα τόσο ελληνικό βιβλίο κέντρισε το ενδιαφέρον ενός λαού με τόσο διαφορετική κουλτούρα, αλλά και τιμή που από τη δική μου θέση μπόρεσα να μεταλαμπαδεύσω την αξία και την ιστορία της πατρίδας μου. Οσον αφορά στο μέλλον, εύχομαι να μου χαρίσει κι άλλες τέτοιες συγκινήσεις και τι άλλο, πέρα από ένα νέο βιβλίο.
Δεύτερη φορά που έρχεστε για παρουσίαση βιβλίου σας στην Πάτρα. Συναισθήματα;
Έχοντας τις ωραιότερες αναμνήσεις από το κοινό της Πάτρας, ανυπομονώ να βρεθώ κοντά σας!!!