Σε ένα δρόμο μπορεί να υπάρχουν δύο επιχειρήσεις που προσφέρουν ίδιες ή παρόμοιες υπηρεσίες και προϊόντα. Η μία εκ των δύο στην πορεία είναι περισσότερο πετυχημένη από την άλλη, αφού πείθει τους καταναλωτές ότι έχει καλύτερα προϊόντα στην αποδοτικότερη τιμή.
Αυτή είναι η πραγματικότητα όταν και οι δύο επιχειρήσεις λειτουργούν σε περιβάλλον νομιμότητας. Αυτή είναι και συμβολικά και η έννοια της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, όταν υπάρχουν οι στοιχειώδεις κανόνες δικαίου.
Το ίδιο όμως ισχύει και στην πολιτική όταν υπάρχουν δύο κυβερνητικές προτάσεις και η μία επιλέγεται με στόχο την επιτυχία μεγέθυνσης της οικονομίας προς όφελος των πολιτών, ενώ η άλλη αποτελεί την εναλλακτική επιλογή, που δημιουργεί το αναγκαίο κεφάλαιο εμπιστοσύνης τόσο στους πολίτες όσο και στη διεθνή σκηνή. Ότι δηλαδή πρέπει να κάνει ένα κράτος που λειτουργεί με μακρόπνοους στόχους επιβίωσης της οικονομίας του, ασχέτως ιδεολογικής επιλογής διακυβέρνησης.
Η χώρα μας όμως βρίσκεται σήμερα παγιδευμένη στην μέγκενη μιας παράταξης που ιδεολογικά και κυβερνητικά επενδύει στο στρατό ενός κρατικοδίαιτου Δημοσίου: τον ΣΥΡΙΖΑ, και μια παράταξη που ιδεολογικά και κομματικά έχει εγκλωβιστεί στην καμαρίλα και σ τους πολιτικούς δεινόσαυρους: τη ΝΔ.
Καμία από τις δύο παρατάξεις όμως δεν έχει ελκυστική πολιτική πρόταση. Και οι δύο σέρνονται πίσω από τα μνημόνια και την ερμηνεία της προσποίησης που θα υιοθετήσουν, ώστε να μην τα εφαρμόσουν. Και απευθύνουν την φυγοπονία τους αυτή στην κρίση του ολοένα και μικρότερου κομματιού της κοινωνίας που συμμετέχει στις διαδικασίες των εκλογών.
Η σημερινή Βουλή είναι αντιπροσωπευτική του εκλογικού κοινού που συγκινούν οι εκπρόσωποι της κρατικοδίαιτης διακυβέρνησης και της καμαρίλας. Το 45% της αποχής στις πρόσφατες εκλογές φανερώνει πλέον ότι η πελατοκρατία και η διαπλοκή έχουν διώξει τις δημιουργικές δυνάμεις από τη λειτουργία της δημοκρατίας. Οι πολίτες πλέον δεν πάνε να ψηφίσουν γιατί γνωρίζουν ότι τίποτε δεν αλλάζει στον τόπο.
Η ΝΔ ωστόσο βρίσκεται σε μια κινητικότητα που δρομολογήθηκε από την διαδικασία εκλογής νέου προέδρου, και έχει μια πραγματικά μοναδική ευκαιρία. Όχι απλώς να αλλάξει ηγέτη, αλλά «να αλλάξει το προϊόν της». Γιατί το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τα πρόσωπα. Δεν είναι το καινούργιο ή το παλιό. Δεν είναι το μνημόνιο. Είναι η εκλαϊκευμένη πρόταση εξόδου από το φαινόμενο «του στομίου μιας μπουκάλας» που ζει η ελληνική κοινωνία. Την πρόσκρουση δηλαδή της δημιουργικότητας και της παραγωγικότητας στην ελληνική πραγματικότητα της γραφειοκρατίας και του κρατισμού.
Μια τέτοια πρόταση αφορά την μεγέθυνση της παράταξης και όχι την συσπείρωση των εναπομεινάντων δυνάμεων. Αφορά την επανασύνδεσή της με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αφορά την εγκατάλειψη του λαϊκισμού και της κρατικοδίαιτης αθλιότητας. Αφορά την αντιμετώπιση της πρωτοφανούς εποχής ύφεσης και δυσπραξίας που θα οδηγήσει την χώρα η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου. Αφορά την εκπόνηση προτάσεων για ριζικές θεσμικές και παραγωγικές ανατροπές. Κάτι που θα μπορέσει να πετύχει όχι μόνο με την παραγωγή ιδεολογίας για την αναζήτηση στίγματος, αλλά με υγιείς δομές και ικανότερο στελεχιακό δυναμικό.
*Νομικός και πολιτεύτρια Ν.Δ.
