Την απόφαση του Ελληνικού Λαού, όπως αυτή εκφράστηκε στο δημοψήφισμα με το συντριπτικό 61,3% στο ΟΧΙ, η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας την ακύρωσε κυριολεκτικά εν μία νυκτί. Το γεγονός αυτό αποτελεί βάναυση προσβολή της λαϊκής κυριαρχίας και του συντάγματος. Είναι μια εκτροπή που δεν έχει σχέση με αριστερή πολιτική, αφού κατάργησε τη δημοκρατική έκφραση του λαού. Η πράξη αυτή μεθοδεύτηκε από την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει με κατηγορηματικό τρόπο το δημοκρατικό έλλειμμα στη λειτουργία της και φανερώνει τις ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις.
Η λύση αυτής της αντίφασης με εκλογές, που γίνονται μάλιστα με σύμφωνη γνώμη αν όχι παρότρυνση των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αποκαθιστά τη συνταγματική τάξη και τη δημοκρατική ομαλότητα. Αντίθετα, επιδιώκει τη συνέχιση και εμβάθυνση της πολιτικής της αυστηρής λιτότητας και μεγαλύτερης υποτέλειας.
Δεν περίμενε κανείς από τα μνημονιακά κόμματα, που μάλιστα απείλησαν με βίαιη ανατροπή αν επιδιωχθεί αλλαγή της «ευρωπαϊκής προοπτικής», να σεβασθούν τη λαϊκή ετυμηγορία. Θα περίμενε όμως από δημοκρατικές αριστερές δυνάμεις, όπως αυτοαποκαλούνται, να έχουν «τσίπα» αυτοκριτικής και να μην κυριαρχούνται από την αλαζονεία της εξουσίας. Όφειλαν να σεβασθούν τη ρητή διαβεβαίωσή τους ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα γίνει νόμος του κράτους και όχι να γίνονται το μακρύ χέρι της πολιτικής της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας.
Θα ανέμενε κανείς από το ΚΚΕ, να είναι πρωταγωνιστής στην προσπάθεια απόκρουσης της λιτότητας και περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων, υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών, της ανεξαρτησίας της χώρας και παράγοντας ενότητας και κοινής δράσης για τα ζητήματα αυτά. Η αυτοαπομόνωση, η καταγγελία κάθε φωνής αντίστασης που δεν συμφωνεί απόλυτα μαζί τους, οι ίσες αποστάσεις, η κινδυνολογία για έξοδο από το ευρώ, είναι πολιτική που μπορεί να συσπειρώνει πρόσκαιρα κομματικές δυνάμεις, δεν ανοίγει, όμως, προοπτική για αποτελεσματική υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και δικαιωμάτων. «Δεν φθάνει να ερμηνεύουμε τον κόσμο, αλλά οφείλουμε να τον αλλάξουμε» διερωτώνται αν υπηρετούν αυτή την αρχή;
Ο φασισμός της «Χρυσής Αυγής» με την ανοχή του πολιτικού συστήματος και τις ευλογίες της Ε.Ε., σηκώνει κεφάλι και δημαγωγικά επιδιώκει να σφετεριστεί τη λαϊκή αγανάκτηση. Οι δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου δεν πρέπει να δείχνουν ότι πίσω κρύβονται οι δυνάμεις του ρατσισμού, της ανωμαλίας, της εκτροπής και της εξυπηρέτησης μεγάλων συμφερόντων; Γιατί συγκαλύπτονται η φασιστική εγκληματική δράση, η στήριξη του εφοπλιστικού κεφαλαίου, του ευρώ και οι χρηματοδότες της οργάνωσης;
Η δημοκρατική διέξοδος προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου απαιτεί μια άλλη πολιτική, που θα στηρίζεται σε ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας το οποίο θα ανατρέπει τις αιτίες που οδήγησαν στην αποβιομηχάνιση, στη καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και στην υψηλή ανεργία. Μια πολιτική που θα ενισχύει την ισότιμη σχέση της χώρας με δύση και ανατολή και θα αποκαθιστά τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα και την ανεξαρτησία της χώρας.
Η δημιουργία ενός μετώπου εθνικής σωτηρίας μπορεί και πρέπει να γίνει υπόθεση του λαού. Επιτροπές σε κάθε γειτονιά, χωριό, πόλη και τόπους δουλείας θα προωθήσουν την κοινή δράση, θα ενισχύσουν την Αντίσταση με προοπτική την ανατροπή των μνημονίων και την αποφυγή μιας εθνικής τραγωδίας. Η υπόθεση αυτή δεν θα προχωρήσει από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, που κινείται σε αντίθετη κατεύθυνση. Νέες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις μπορεί και πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη. Αυτό δείχνει η ιστορική εμπειρία από το Γουδί, την Εθνική Αντίσταση και τον Αντιδικτατορικό Αγώνα.
Η πρόσφατη κοινή δήλωση 13 αριστερών κινήσεων και κομμάτων κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί όμως δεν προχωρά;
