Δεύτερη νύχτα μετά το Σπάρταθλον και ο ύπνος φαντάζει σαν σπατάλη χρόνου.
Θέλω κάθε στιγμή που έζησα να την νιώσω ξανά και ξανά μέχρι να μην αντέχω άλλο πια.
Τώρα ήταν η ώρα μου και έγινε το όνειρο πραγματικότητα.
Ο προγραμματισμός ήταν απλός, αυστηρός σχεδιασμός μέχρι το 80 με μικρορυθμισεις στην πορεία με στόχο τα 8.55 και έξοδο τις 9.00 ώρες από τον σταθμό.
Από κει και πέρα είχα διδαχθεί τόσο το 2019 βλέποντας μια αθλήτρια όσο και το 2022 παρατηρώντας τον Aggelopoulos Spyros υπό τις οδηγίες του Mitso σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής.
Υπομονή, ευγένεια, ταπεινότητα και χαμογελα ηταν τα βασικά συστατικά της επιτυχίας.
Αυτά ήταν τα στοιχεία που μας συστρατευσαν στο εγχείρημα.
Συνοδοιπόρος σε πολλά χιλιόμετρα τον καλό φίλο Petros Morfopoulos. Ο σχεδιασμός ήταν δεδομένος, οπως και η τυφλή εμπιστοσύνη εκ μέρους μου στις πρωτοβουλίες του πληρώματος υποστήριξης.
Όλα ήταν ιδανικά λες και συνομώτησε το σύμπαν.
Καιρός ιδανικός και όλοι οι αγαπημένοι κοντά.
Συγκινητική παρουσία της Kelly Chris , Άννα Γλεντζέ και της μικρής Μυρτως σε όλη την διαδρομή. Παρών και ο αδελφός μου Odysseas Glentzes με την Ελένη, άρτι αφιχθεντες από την Αυστραλία κάνοντας την μοναδική ουσιαστικά επιθυμία του πατέρα μας πραγματικότητα- να είστε κοντά και αγαπημένοι έλεγε.
Ευθύμιος Βλάχος ,το 2024 οι ρόλοι αντιστρέφονται, δεν ξέρω όμως αν κλείνουν οι λογαριασμοί με το Σπάρταθλον. Stavroula Baka , Στάθης Δημητρακόπουλος , πιστέψατε σε μένα και γω σε σας και μέχρι να μην είμαστε πια, αυτές οι αναμνήσεις θα μας συντροφεύουν. Stefanos Sgourdas έχουμε συμφωνήσει να ζούμε την κάθε μέρα, φαίνεται πως η συνταγή δουλεύει.
Και όσο λιγόστευαν τα χιλιόμετρα μεγάλωνε η πομπή. Betty Ardami και Μανώλης με τις κουκλίτσες τους, Θεόφιλος με φαμίλια και ο Chris Kontoravdis (κουμπάροι), ο Αχιλλέας και η Γιώτα -οι γείτονές μας με τα τέσσερα παιδιά τους. Φίλοι δρομείς από όλη την Ελλάδα παρακολουθούσαν την κουκίδα μου όλη νύχτα.
Πηγαίναμε σπίτι μας, ένιωθα κατεβαίνοντας πως με τραβάει η πόλη στην αγκαλιά της.
Και όσο πλησίαζα, τα δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για αυτούς που ήταν δίπλα μου εναλλάσσονταν απλά με άλλα δάκρυα για άλλους που έφυγαν νωρίς και η θέση τους ήταν εκεί.
Δάκρυα επιμελώς κρυμμένα με τα γυαλιά ηλίου.
Κλαίνε όμως και οι Σπαρταθλητες.
Και στο τέλος της διαδρομής ο Mitso, τον πήρα μια σφιχτή αγκαλιά και σα να πήρα μια ευχή και με έσπρωξε ελαφρά να συναντήσω τον Βασιλιά με τις τρεις κούκλες της ζωής μου.
Τώρα πια μπορώ να κοιμηθώ, έχω ειρήνη μέσα μου.