Η Δυτική Αττική βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα, για τους 16 νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσαν οι προχτεσινές πλημμύρες. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι της περιοχής μετράνε απώλειες και πληγές από φυσικές καταστροφές, βιομηχανικά και εργατικά ατυχήματα.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Δυτική Αττική είναι από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές στο Λεκανοπέδιο (αν όχι σε ολόκληρη την Ελλάδα), με άναρχη δόμηση, ανεξέλεγκτη επιχειρηματική δραστηριότητα, ανοχύρωτη από πλημμύρες και φωτιές, απροστάτευτη σε περίπτωση μεγάλης έκτασης βιομηχανικού ατυχήματος.
Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει σε τίποτα την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου να παρουσιάζουν την ευρύτερη περιοχή ως έναν από τους βασικότερους «κρίκους» στον «αναπτυξιακό» σχεδιασμό για το κεφάλαιο, καθώς φιλοξενεί ή συνορεύει με στρατηγικής σημασίας υποδομές για την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο.
Για παράδειγμα, στη Δυτική Αττική βρίσκονται τα ΕΛΠΕ, μια από τις πιο κερδοφόρες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Βρίσκονται σημαντικές ναυπηγοεπισκευαστικές υποδομές, που αποτελούν πόλο έλξης ανταγωνιστικών κεφαλαίων για την αξιοποίησή τους από πολυεθνικούς ομίλους.
Στην ίδια περιοχή, και συγκεκριμένα στο Θριάσιο, σχεδιάζεται ο μεγαλύτερος πανελλαδικά εμπορευματικός σταθμός, ενώ θα τη διασχίζει ένα υπερσύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο για τη μεταφορά εμπορευμάτων προς τα Βαλκάνια και την κεντρική Ευρώπη.
Με άλλα λόγια, το «θαύμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για το οποίο εργάζονται πυρετωδώς η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, επιφυλάσσει «προνομιακή» θέση στη Δυτική Αττική, όχι όμως για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της Ελευσίνας, του Ασπρόπυργου, της Μάνδρας, των Μεγάρων, της Νέας Περάμου…
Τα τεράστια κεφάλαια που επενδύονται στην περιοχή για την ανάπτυξη των υποδομών, κατευθύνονται σε έργα που υπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι την αναγκαία προστασία του λαού από πλημμύρες, φωτιές και άλλες φυσικές καταστροφές. Το χτεσινό και ιδιαίτερα το σημερινό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» είναι αποκαλυπτικά ως προς αυτό.
Ο άναρχος χαρακτήρας της παραγωγής στον καπιταλισμό, που αναπτύσσεται με κριτήριο το κέρδος, αποτυπώνεται και στη χωροταξία της περιοχής, με δρόμους που καταλήγουν στις μάντρες μεγάλων εργοστασίων, με τις αποθήκες των εταιρειών logistics να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, με τη χωματερή της Φυλής και τις καμινάδες μεγάλων μονάδων να μολύνουν ακατάπαυστα την ευρύτερη περιοχή.
Ακόμα και ο σύγχρονος δρόμος, που φτιάχτηκε για να αντικαταστήσει την παλιά εθνική Αθηνών – Κορίνθου και να βελτιώσει την οδική σύνδεση της Αττικής με την Πελοπόννησο και στη συνέχεια με τα λιμάνια της Δυτικής Ελλάδας, ως ένας από τους κύριους μεταφορικούς άξονες, καταγγέλλεται από τους κατοίκους ότι δεν πληροί καμιά αντιπλημμυρική προδιαγραφή και ότι αντίθετα συνέβαλε καθοριστικά στο μέγεθος της πρόσφατης καταστροφής.
Επομένως, όσο υποχωρεί το νερό από τα σπίτια, τις αυλές, τους δρόμους και τα καταστήματα των μεροκαματιάρηδων της περιοχής, τόσο θα αποκαλύπτεται η πραγματική αιτία που σήμερα τους έπνιξε, προχτές τους έκαψε και καθημερινά μολύνει τα πνευμόνια τους: Το καπιταλιστικό κέρδος, που με την πολιτική τους υπηρέτησαν οι κυβερνήσεις, και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και όλα τα κόμματα του κεφαλαίου.
Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο, από τις πρώτες ώρες της καταστροφής, η μεν κυβέρνηση ρίχνει το ανάθεμα στους προηγούμενους και όσα δεν έκαναν, ακόμα και στον ίδιο το λαό (!) «που χτίζει πάνω στα ρέματα», ενώ τα άλλα αστικά κόμματα προσωποποιούν τις ευθύνες σε υπουργούς και την ηγεσία της Περιφέρειας, μιλώντας για παραλείψεις και αστοχίες στη διαχείριση. Ο καβγάς τους λειτουργεί σαν προπέτασμα καπνού για να κρυφτούν οι πραγματικές αιτίες της καταστροφής. Και προπάντων η πραγματική διέξοδος, που είναι στο χέρι των εργαζομένων και του λαού…