Ο Δήμαρχος Δυτικής Αχαΐας κ. Χρήστος Νικολάου παραχωρεί το γραφείο του και την αίθουσα συσκέψεων στις αιρετές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά και στις γυναίκες εκπροσώπους κοινωνικών φορέων και συλλόγων.
Στα πλαίσια του εορτασμού η πρόεδρος της Κ.Ε.Δ.ΔΥ. κα Πατρούλα Κοκκίνη ανέλαβε την πρωτοβουλία να τις προσκαλέσει και να συζητήσουν την ημέρα εκείνη και να τονιστεί ιδιαίτερα ότι αυτή η ημέρα είναι ημέρα μνήμης, προβληματισμού και απολογισμού αυτών των ολίγων που έχουν κατακτηθεί και όχι ημέρα γιορτής, αφιερώνοντας μάλιστα σε όλες τις γυναίκες μία ρήση της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη: «Η γυναίκα πλαστουργεί το παρόν και κυοφορεί το μέλλον» και συνεχίζει με τα εξής:
«Θα πρέπει όλες οι γυναίκες του πλανήτη να θυμούνται τις εργαζόμενες γυναίκες της Νέας Υόρκης που βγήκαν δυναμικά στους δρόμους να διεκδικήσουν ανθρώπινους όρους εργασίας, καλύτερο μεροκάματα και ποιότητα ζωής, με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλο», δίνοντας το έναυσμα για τους γυναικείους αγώνες του 19ου και 20ουαιώνα.Από τότε η 8η Μαρτίου στάθηκε ορόσημο και αφετηρία αγώνων των γυναικών όλου του κόσμου για ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στην εργασία αλλά και στην ιδιωτική και κοινωνική ζωή, για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Ένας αγώνας για τα δικαιώματα της γυναίκας που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Στην Ελλάδα, παρά τους αγώνες και τις θεσμικές παρεμβάσεις για την ισότιμη εξέλιξη των γυναικών, αυτές εξακολουθούν να βιώνουν τις διακρίσεις εις βάρος των γυναικών, τα στερεότυπα για το ρόλο των δύο φύλων, τις χαμηλές αμοιβές, τις δυσκολίες στο συνδυασμό οικογενειακής και εργασιακής ζωής, τη μικρή συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων, παρά το γεγονός ότι οι Ελληνίδες είναι σε ποσοστό 51% απόφοιτες Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Η σύγχρονη γυναίκα κινείται ταυτόχρονα και παράλληλα σε πολλούς και απαιτητικούς ρόλους: μητέρα, εργαζόμενη, σύζυγος, φροντίδα αρρώστων ή ανήμπορων μελών. Η διαρκής αποδόμηση του κοινωνικού κράτους στερεί από τις γυναίκες όλες εκείνες τις κοινωνικές υπηρεσίες που τις στηρίζουν να βγουν στην αγορά εργασίας. Η οικονομική κρίση και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων οδηγούν σε φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλο τμήμα του γυναικείου πληθυσμού. Θα πρέπει να παύσουν οι διακρίσεις λόγω φύλου στις προσλήψεις, η σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας, το έλλειμμα στις κοινωνικές υποδομές για τα εξαρτώμενα μέλη της οικογένειας και η υπό-εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Όσο λοιπόν υπάρχει βία, ξυλοδαρμοί, φόνοι τιμής, εξαναγκασμός σε πορνεία, σωματεμπορία, εκτρώσεις θηλυκών εμβρύων, πάνω από 15 εκατομμύρια έφηβες να γίνονται μητέρες έχοντας τετραπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν απ’ ότι αν γεννούσαν πάνω από 20 χρονών, στην Ινδία οι χήρες να καίγονται μαζί με τους συζύγους τους στην πυρά, εκατομμύρια κοριτσάκια να υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, στο μουσουλμανικό κόσμο οι γυναίκες να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, να τους απαγορεύουν το δικαίωμα στη μόρφωση και να φορούν ακόμα τσαντόρ και φερετζέδες… Όσο λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, μόνο να γιορτάσουμε δεν μπορούμε.
Αυτό που μπορούμε και είμαστε υποχρεωμένες να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε για την εξάλειψη όλων αυτών των αρνητικών στερεοτύπων, την καταπολέμηση όλων των μορφών της βίας σε βάρος των γυναικών και να συμβάλουμε να ενδυναμωθούν οι παγκόσμιες αξίες της ισότητας και της ελευθερίας».