Η παράκαιρη ανθολογία «1821 – 2021: Η Ελλάς των Ελλήνων» του Κώστα Κουτσουρέλη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gutenberg.
Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ χτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
Ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης*
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι*
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιᾶστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθεῖ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Ο Γρεμιστής (1907) – Κωστής Παλαμάς
Ο Κωστής Παλαμάς, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Κώστας Βάρναλης και άλλα «Ιερά Τέρατα» της ελληνικής ποίησης συναντιούνται σε αυτή τη παράκαιρη ανθολογία όχι για να εκφράσουν το ελληνικό μεγαλείο, αντιθέτως να μας μεταφέρουν μέσα από τα έργα τους τη πτώση των ηθών, την πνιγηρή πνιγηρή γραφειοκρατία, τον μιμητισμό των ξένων ηθών και τις πολιτικές αντιπαλότητες που φέρνουν την διχόνοια. Στα ποιήματα αυτά αντικατοπτρίζεται η νεότερη Ελλάδα, που το παρελθόν της είναι αξιομνημόνευτο, το παρόν της αξιοσέβαστο και το μέλλον της πολλά υποσχόμενο.
Με γνώμονα το βασικό τους μοτίβο, τα ποιήματα που περιλαμβάνονται εδώ χωρίζονται σε τέσσερις ενότητες: οι Τόποι, οι Τύποι, οι Καταστάσεις, οι Εποχές. Οι κεφαλίδες εδώ δίνονται με την ευρεία έννοια. Τόπος δεν είναι μόνο το χωριό, τα φυσικά και ιστορικά τοπόσημα αλλά και το αττικό λεκανοπέδιο του Γκάτσου, η Θεσσαλονίκη του Αναγνωστάκη, η Πρέβεζα του Καρυωτάκη. Τύπος δεν είναι μόνο ο δακτυλοδεικτούμενος αλλά και το μοιραίο «εμείς» του Βάρναλη και του Σχίνα. Κατάσταση είναι ο Κυκεώνας της κακοδιοίκησης αλλά και της κακοποίησης της γλώσσας, της ευτέλειας αλλά και της δειλίας. Τέλος, οι Εποχές είναι τα μεγάλα ιστορικά συμβάντα που σημάδεψαν τους δύο αυτούς αιώνες και που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μετατράπηκαν σε στοίχους.
Ο Κώστας Κουτσουρέλης μας εγγυάται ότι αυτή η ανθολογία δεν θα είναι ένα απλό και ανέμελο φυλλομέτρημα για όσους πονούν τον τόπο. Αντιθέτως μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα ανθελληνικό εγχείρημα, όπου κάποιοι θα αρνηθούν να εκλάβουν το βαθύτερο νόημα των ποιημάτων ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να διασκεδάσουν. Η συγκεκριμένη ανθολογία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως συμβολική για τα πάθη και τα παθήματα των Ελλήνων. Εξάλλου αν θέλουμε να έχουμε μια αντιπροσωπευτική εικόνα της Ελλάδας των διακοσίων χρόνων δε φτάνει παρά να προστρέξουμε στους ποιητές καθώς θέτουν ερωτήματα τα οποία θα έπρεπε ο καθένας να θέτει στον εαυτό του.