Τρομάζεις για το αδιανόητο, και τελικά το αδιανόητο βγαίνει αληθινό, υποχωρείς μπροστά στο παράλογο, κι όμως το παράλογο πρέπει ν’ ακολουθήσεις.
Την τελευταία μέρα του καρναβαλιού του 1862, η Κλοντίν Λερούζ βρίσκεται άγρια δολοφονημένη. Η αναστάτωση στο απομονωμένο σπιτάκι όπου έμενε κάνει τους χωροφύλακες να υποψιάζονται πως έπεσε θύμα ληστείας. Όμως τα χρυσά νομίσματα του θύματος παραμένουν στο συρτάρι. Την υπόθεση έρχεται να διελευκάνει ένας ερασιτέχνης αστυνομικός επιθεωρητής, ο κύριος Ταμπαρέ, γνωστός και ως “Ξεδιαλύνης”.
Καθώς οι έρευνες της αστυνομίας και του κυρίου Ταμπαρέ βρίσκονται σε εξέλιξη, έρχονται στην επιφάνεια οι χαμένες ερωτικές επιστολές ενός πλούσιου αριστοκράτη και της ερωμένης του. Η ιστορία ενός νόμιμου και ενός νόθου γιού περιπλέκει την υπόθεση ενω σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν η εγγονή μιας κοινωνικά ξεπεσμένης αριστοκράτισσας και η ματαιόδοξη ερωμένη ενός οικονομικά κατεστραμμένου δικηγόρου.
Ποια ηταν η χήρα Λερούζ; Από που ήταν, τι έκανε, από τι ζούσε και πως; Τι συνήθειες είχε, τι συμπεριφορά, τι παρέες; Ποιος απ’ όλους τους εμπλεκόμενους ήθελε το θάνατό της; Ποιο ήταν το μυστικό που ήθελε ο δράστης να πάρει μαζί της;
Η “Υπόθεση Λερούζ” είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα αστυνομικής περιπέτειας του 19ου αιώνα. Σε αυτή την ιστορία, ο αναγνώστης θα ανακαλύψει αθέατα μυστικά, θα συναντήσει απαγορευμένους έρωτες και μπερδεμένες προσωπικότητες. Οι χαρακτήρες του Gaboriau ξεδιπλώνονται σταδιακά και παράλληλα παραπλανούν τον αναγνώστη στην ανακάλυψη του πραγματικού δολοφόνου.
Επιπλέον, πρέπει να αναφερθούμε στο γεγονός ότι ο Émile Gaboriau θεωρείται ο πατέρας της γαλλικής αστυνομικής λογοτεχνίας και εμπνευστής του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, του Μόρις Λεμπλάνκ και του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Τέλος, η “Υπόθεση Λερούζ” μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά από την Τιτίκα Δημητρούλια και τον Ωρίωνα Αρκομάνη.
Το μυθιστόρημα του Έmile Gaboriau “Υπόθεση Λερούζ” είναι το 5ο κατά σειρά λογοτεχνικό μυθιστόρημα της σειράς Aldina Μυστήριο και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gutenberg.
Ποιος είναι ο Έmile Gaboriau
Ο Εμίλ Γκαμποριό (Έtienne – Έmile Gaboriau) γεννήθηκε στη Σοζόν της Νοτιοδυτικής Γαλλίας το 1832 και πέθανε το 1873 στο Παρίσι. Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα: βοηθός δικηγόρου, πεζικάριος του 5ου Συντάγματος Στρατού (1851 – 1853), γραμματέας του συγγραφέα Πολ Φεβάλ, αρθρογράφος. Η επαγγελματική του εμπειρία και οι ανησυχίες του τον οδήγησαν πολλές φορές στις φυλακές και τα δικαστήρια σε αναζήτηση υλικού για τις δικές του ιστορίες. Χαρακτηρίστηκε και ως ο Έντγκαρ Άλαν Πόε της Γαλλίας – άλλωστε και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του μαθητή του Πόε. Ιδιαίτερα παραγωγικός, δημοσίευσε είκοσι ένα μυθιστορήματα σε δεκατρία χρόνια.
Η Υπόθεση Λερούζ δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1863 στην εφημερίδα Le Pays, αλλά έγινε πολύ δημοφιλής το 1866, όταν δημοσιεύτηκε, με πολλές αλλαγές, στην εφημερίδα Le Soleil και λίγο αργότερα στην εφημερίδα Le Petit Journal, όπου, μετά την επιτυχία του βιβλίου του, ο Γκαμποριό έγραφε επιφυλλίδες. Το 1872 διασκεύασε το έργο για το θέατρο. Το έργο στην εποχή του μεταφράστηκε στα αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ενώ γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ιαπωνία. Στην Υπόθεση Λερούζ κυριαρχεί το πρόσωπο ενός συνταξιούχου αστυνομικού που εθελοντικά βοηθάει την Αστυνομία. Πρόκειται για τον μπάρμπα – Ταμπαρέ, τον επωνομαζόμενο “Ξεδιαλύνη”, Tirauclair στα γαλλικά, ενώ πολύ μικρό ρόλο διαδραματίζει “ένας παλιός τύπος του υποκόσμου που έχει συμφιλιωθεί με το Νόμο, ένας παλικαράς επιδέξιος στα νέα του καθήκοντα, με μυαλό ξυράφι”, ο Λεκόκ.
Τον Λεκόκ, σε τρία από τα επόμενα έργα του (Le Crime d’ Orcival, 1867, Les Esclaves de Paris, 1868, και Monsieur Lecoq, 1869), ο Γκαμποριό θα τον αναδείξει σε κύριο ήρωά του – πρόσωπο εμπνευσμένο από τον επικεφαλής της Ασφάλειας στο Παρίσι Φρανσουά Βιντόκ (Francois Vidoq, 1775 – 1857), μια ιδιοφυή, περίεργη φυσιογνωμία με πολυτάραχο βίο που είχε δημοσιεύσει τα απομνημονεύματά του το 1828. Η έρευνα του Λεκόκ στηρίζεται στις σύγχρονες της εποχής του αστυνομικές μεθόδους της λογικής συνεπαγωγής αμφισβήτησης μαρτύρων, ανάλυση ενδείξεων, ανακρίσεις, συλλήψεις, σταδιακή προσέγγιση του προβλήματος κ.λπ. Η ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων και ηθών, καθώς και οι ψυχολογικές του παρατηρήσεις, προσδίδουν στην πεζογραφία του Γκαμποριό έναν χαρακτήρα νατουραλιστικό και αρκετά σύνθετο, πολλοί μάλιστα τον θεωρούν πηγή έμπνευσης και για τον Ζορζ Σιμενόν. Το μυθιστόρημά του Ο Κύριος Λεκόκ, το 1914 γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία, ενώ το 1964 – 1965 έγινε τηλεοπτιλή σειρά για την καναδική τηλεόραση. Το 1972 το κανάλι Antenne 2 συμπεριέλαβε το έργο στη σειρά “Οι μεγάλοι ντετέκτιβ”.
Ο επιθεωρητής Λεκόκ ενέπνευσε τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ για τη δημιουργία του Σέρλοκ Χολμς, καθώς και τον Μόρις Λεμπλάνκ για τον δικό του ήρωα, τον Αρσέν Λουπέν.
Σχετικά άρθρα
Ιστορίες Μυστηρίου: “Ο Ασημένιος Καθρέφτης και Άλλες Ιστορίες Μυστηρίου” του Arthur Conan Doyle
Ιστορίες Μυστηρίου: “Υπόθεση Λέβενγουορθ” της Anna Katharine Green