Το σε ποιο βαθμό το δημόσιο χρέος που βρίσκεται στα χέρια επισήμων πιστωτών τελεί σε αδυναμία πληρωμής, υπό αναδιάρθρωση ή υπό σημαντική καθυστέρηση εξετάσθηκε χθες σε συνέδριο που διοργανώνεται στην έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον με τη συμμετοχή γνωστών οικονομολόγων.
Το συνέδριο άνοιξε με παρουσίαση μελέτης των Κάρμεν Ράινχαρτ (Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ) και του Κριστόφ Τρέμπεσχ (Ινστιτούτο του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία) που εμπεριείχε πολλές αναφορές στην Ελλάδα. Η μελέτη αναφέρεται στο πότε οι αναδιαρθρώσεις χρέους του επισήμου τομέα θα πρέπει να θεωρούνται αθέτηση πληρωμών και πότε όχι.
Η ελληνική περίπτωση είναι εξαιρετικά ιδιαίτερη για τη διεθνή βιβλιογραφία, όχι μόνον διότι η Ελλάδα το 2015 δεν κατέβαλε εγκαίρως 2,2 δισ. δολάρια προς το ΔΝΤ, αλλά κυρίως διότι η χώρα μας από το 2010 έχει λάβει δάνεια από κράτη της ευρωζώνης και τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης τα οποία έχουν αναδιαρθρωθεί με την πάροδο των ετών με αποφάσεις του Eurogroup.
Οι επίσημοι πιστωτές της Ελλάδας μείωσαν τα επιτόκια και το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, ενώ παράλληλα επέκτειναν τις μέσες διάρκειες των επίσημων δανείων. Κατά κάποιους οικονομολόγους οι συγκριμένες αναδιαρθρώσεις χρέους είναι σύμφωνες με τον ορισμό των κρατικών πτωχεύσεων, επειδή οδηγούν σε απώλειες τους πιστωτές σε όρους παρούσας αξίας.
Σε μεγάλο βαθμό αυτό που κρίνει το εάν υπάρχει πιστωτικό γεγονός ή όχι είναι το εάν η βελτίωση των όρων αποπληρωμής γίνεται εθελοντικά από τον επίσημο πιστωτή ή μονομερώς από τον δανειζόμενο.
insider.gr