Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ( 8 Μαρτίου ) το γνωστό γυναικείο site LadyLike φιλοξένησε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Προέδρου του Κέντρου Αποκατάστασης και Αποθεραπείας ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ κ. Κατερίνας Καρνιαδάκη η οποία μεταξύ άλλων περιγράφει την έννοια της σύγχρονης γυναικείας επιχειρηματικότητας τονίζοντας ότι αυτή είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας ώριμης κοινωνίας.
Ολόκληρη η συνέντευξη της Προέδρου του ΚΑΑ ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ κ. Καρνιαδάκη στο LadyLike και στο δημοσιογράφο Δημήτρη Τραϊρη ακολουθεί παρακάτω.
Η αισιοδοξία της Κατερίνας Καρνιαδάκη για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα είναι μεταδοτική και το όραμά της για τη γυναίκα του μέλλοντος δεν έχει ταμπέλες.
«Πολλές φορές νομίζουμε ότι τα πράγματα συμβαίνουν ερήμην μας, αλλά δεν είναι ποτέ έτσι. Πάντα εκπληρώνεται μία βαθιά, ασυνείδητη ίσως επιθυμία». Η ενδόμυχη επιθυμία της Κατερίνας Καρνιαδάκη ήταν να δημιουργήσει μία ασθενοκεντρική δομή στον χώρο της αποκατάστασης. Το Κέντρο Αποκατάστασης και Αποθεραπείας ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ βρίσκεται στην καρδιά της Πελοποννήσου, εκτείνεται σε 32 στρέμματα μοναδικής φυσικής ομορφιάς, και είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγχειρήματα στον τομέα της υγείας στην Ελλάδα. Μιλήσαμε μαζί της με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας και η αισιοδοξία της για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα ήταν μεταδοτική.
«Η γυναικεία επιχειρηματικότητα είναι σε άνοδο, προοδευτικά όλο και μεγαλύτερος αριθμός γυναικών θα συνεχίσει να επιχειρεί», λέει με σιγουριά. «Όχι μόνο στο πλαίσιο μιας οικογενειακής επιχείρησης, αλλά και αυτόνομα».
«Όταν κάτι αλλάζει στην κοινωνία, πολλοί παράγοντες συντελούν», συνεχίζει. «Η ωριμότητα μιας κοινωνίας, οι ανάγκες της, η μόρφωση των γυναικών, η ψηφιακή μετάβαση, η διασύνδεση της έρευνας με τον παραγωγικό ιστό. Επίσης, τα χρηματοδοτικά εργαλεία, τα στοχευμένα ευρωπαϊκά προγράμματα, το παγκόσμιο περιβάλλον που δημιουργεί καινούργια πρότυπα, και κυρίως η συγκεκριμένη στιγμή στην ιστορία που θέλει επαναπροσδιορισμό του μητριαρχικού μοντέλου».
Η επιτυχία και διαρκής ανάπτυξη του ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ είναι συνάρτηση όλων των παραπάνω, με την έρευνα που διεξάγεται διαρκώς από το κέντρο σε χώρες του εξωτερικού να εμπλουτίζει το DNA του. Αυτή οδήγησε εκείνη και την εξειδικευμένη ομάδα της στα τρία πιο βασικά συμπεράσματά τους: Ότι η αποθεραπεία και η αποκατάσταση στις αναπτυγμένες χώρες πρέπει να είναι αναπόσπαστο τμήμα της μετανοσοκομειακής περίθαλψης, ότι η προληπτική αποκατάσταση (prehab) δεν είναι τάση αλλά μία ανάγκη για ανθρώπους όλων των ηλικιών να διορθώσουν ό,τι επηρεάζει αρνητικά την ποιότητα της ζωής τους (ημικρανίες, αϋπνίες, κόπωση, ήπια κατάθλιψη και άλλες δυσλειτουργίες), και σίγουρα ότι η αποδοχή της αναπηρίας είναι θεμελιώδης αξία.
«Στις επισκέψεις μας στα κέντρα αποκατάστασης του εξωτερικού, περισσότερο απ΄ όλα εκτίμησα την αποδοχή της αναπηρίας και των συνανθρώπων μας που βρίσκονται σε αυτή την δυσμενή θέση, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω ατυχήματος ή ασθένειας», εξηγεί.
Όσο για το μητριαρχικό μοντέλο που ανέφερε, αυτό όπως διαμορφώνεται σήμερα είναι μία εξωφρενική ισορροπία μεταξύ πολλαπλών ρόλων. Πρέπει να είσαι και γυναίκα, και σύζυγος, και μητέρα. Συχνότερα πια, και επιχειρηματίας. Εκείνη αντιμετωπίζει την επιχειρηματικότητα ως τρόπο ζωής, είχε την ευτυχία να συμπορευτεί με έναν σύντροφο που την παρότρυνε να πάρει ρίσκα, και τώρα που τα παιδιά της είναι ενήλικες και δουλεύουν πλέον μαζί της, μπορεί να τους εξηγήσει πως, εάν είχε υπάρξει μαμά και σύζυγος αποκλειστικής απασχόλησης, δεν θα ήταν τελικά καλύτερη μητέρα. Τίποτα, βέβαια, δεν ήρθε – ή έρχεται ακόμα – εύκολα.
«Υπάρχουν φορές που χάνω τις ισορροπίες, αλλά κι αυτές οι στιγμές έχουν την αξία τους», τονίζει. «Επαναπροσδιορίζεσαι. Ένα κόλπο που ανακάλυψα στην πορεία είναι η “αφαίρεση”. Έχω φτιάξει δικό μου κάδρο με αυτούς που αγαπάω, με αυτά που αγαπάω, με τις προτεραιότητες μου, τους στόχους μου, μικρούς και μεγάλους, πάντα όμως σημαντικούς. Έχω αφαιρέσει τις αρνητικές σκέψεις, τους αρνητικούς ανθρώπους, τα αρνητικά συναισθήματα. Αυτό το κάδρο είναι πολύχρωμο, ζωντανό και έχει παλμό».
Από όταν ξεκίνησε να ζει με περισσότερη συνειδητότητα όπως λέει – και να κοιμάται πιο νωρίς! – η μέρα της κυλάει πιο ομαλά πια και νιώθει ότι κουράζεται λιγότερο. Ακόμα κι αν ένα τυπικό 24ωρό της περιλαμβάνει ραντεβού, τηλέφωνα, συναντήσεις με συνεργάτες, coffee breaks και χιλιόμετρα οδήγησης.
Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι.
«Είμαι 60 χρονών και πριν από δέκα χρόνια, εκεί γύρω στα 50, συνειδητοποίησα ότι για περίπου είκοσι χρόνια της ζωής μου, από τα 30 μέχρι τα 50, είχα μεγάλα κενά στις αναμνήσεις μου!», αναφέρει. «Αν και ήταν έντονα, υπέροχα, δημιουργικά χρόνια, νομίζω ότι τα έζησα χωρίς να είμαι πάντα παρούσα. Κυνηγούσα την αδρεναλίνη, την καταξίωση, την επιτυχία ως αυτοσκοπό. Καλή σε όλα, καλή με όλους. Μου πήρε χρόνο να αποδεχτώ πως στο ταξίδι της ζωής μού αναλογούν λάθη και αποτυχίες. Η απενοχοποίηση του λάθους και η αποδοχή της ατέλειας είναι πραγματικά λυτρωτικές».
Το δικό της όραμα για τη σύγχρονη γυναίκα είναι να βρει την αλήθεια της μακριά από ταμπέλες. «Στην κόρη μου, η οποία πλέον είναι και συνεργάτης μου, λέω ότι έλεγε και σε μένα η μητέρα μου: Καμία επαγγελματική πρόκληση δεν θα πρέπει να σε απομακρύνει από τον πυρήνα σου. Ευαισθησία, φροντίδα, πολυπραγμοσύνη, ταυτόχρονα με αποφασιστικότητα, τόλμη και εργατικότητα. Και επίσης πιστεύω ότι όταν γινόμαστε επιθετικές προς τους άνδρες, θεωρώντας τους υπεύθυνους για όλα τα δεινά της ανθρωπότητα, είναι σα να πολεμάμε το άλλο μας μισό και αυτό είναι αδιέξοδο».
Τα μελλοντικά της σχέδια για το ΠΑΛΛΑΔΙΟΝ περιλαμβάνουν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων εντός και εκτός Ελλάδος, όπως και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
«Απογοητεύομαι όταν το κράτος μετατρέπει το δικαίωμα της εργασίας σε φιλανθρωπία, δίνοντας σε νέους ανθρώπους 8μηνες και 12μηνες συμβάσεις εργασίας και δημιουργώντας προσδοκίες για μία τέτοιου τύπου εργασιακή εξάρτηση», επισημαίνει. «Η μόρφωση και η εργασία είναι δύο σημαντικά αγαθά που δίνουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια».
Αυτή την περίοδο, η έμπνευσή της για κάθε επόμενο βήμα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από το υγειονομικό προσωπικό παγκοσμίως.
«Φωτεινά μυαλά, υπέροχες προσωπικότητες, γενναίες ψυχές», περιγράφει με υπερηφάνεια. «Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αλλά και άνθρωποι που άφησαν τη βολική καθημερινότητά τους και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε ιδιαίτερα προβληματικές περιοχές του πλανήτη μας. Η πανδημία είναι μία εξαιρετική στιγμή αλτρουισμού του υγειονομικού προσωπικού».
Η γυναίκα στην οποία ανατρέχει ωστόσο, την εμπνέει διαφορετικά. «Έμπνευση για μένα αποτελεί μια γυναίκα γιατρός από το Ιράν, η Farrokhroo Parsa. Είναι η πρώτη γυναίκα Υπουργός του Ιράν που αρνήθηκε να φορέσει χιτζάμπ και εκτελέστηκε για αυτό. “Δεν θα φορέσω φερετζέ και δεν θα κάνω βήμα πίσω στην ιστορία”, έγραψε στο τελευταίο γράμμα προς τα παιδιά της. “Είμαι γιατρός και δε φοβάμαι το θάνατο. Τι είναι ο θάνατος; Μια στιγμή μόνο”. Αυτή η στάση δεν ήταν η μόνη επιλογή της, γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερη αξία. Επέλεξε την ελευθερία ως τον μόνο τρόπο που αξίζει να ζεις».
(φωτογραφίες: Δημήτρης Ταΐρης)